GÜNEŞİ NEDEN SEVİYORUM

---

Güneşi seviyorum çünkü o, hayatımın karanlık zamanlarında bile içimi ısıtan bir ışık gibi. Siyah saçlarının arasından süzülen o parıltı, sanki her sabah doğan güneşin kendisi gibi kalbime umut veriyor. Kahverengi gözlerine her baktığımda, bir insanın gözlerinde bu kadar huzur ve derinlik olabileceğine inanmakta zorlanıyorum. Sanki o gözlerin içinde hem dünyanın acısı hem de tüm güzelliği gizli.

Onu seviyorum çünkü kalbi tertemiz. Kırılmış olsa bile başkalarını kırmaz, yorulsa bile iyiliğini kaybetmez. Güneşin içindeki o saflık, dünyanın kirliliğini bile unutturuyor. Yanındayken zaman duruyor, sessizlik bile anlam kazanıyor. O konuşmasa da ben kalbinden geçenleri hissediyorum, çünkü onun sevgisi sessiz ama çok güçlü.

Güneşi seviyorum çünkü o benim için sadece bir insan değil — bir huzur, bir umut, bir yaşam sebebi. Onun gülümsemesiyle başlayan bir gün, kötü geçemez. Bir kelimesiyle bütün yorgunluğum silinir, bir bakışıyla kalbim yeniden doğar.

Eğer bir gün yollarımız ayrılsa bile, ben yine onu seveceğim. Çünkü o benim kalbimdeki “güneş” oldu. Her doğan sabah bana onu hatırlatacak. Siyah saçlarıyla rüzgarda salınan bir güzellik, kahverengi gözlerinde kaybolduğum bir dünya… ve tertemiz kalbiyle bana sevmenin aslını öğreten bir kadın.